Seminarium Duchowne

Budynek seminarium widoczny jest z daleka. Idąc w stronę katery gnieźnieńskiej, przez Plac św. Wojciecha, rzuca się w oczy jego żółta bryła. W 1581 zostało założone w Kaliszu pierwsze na terenie archidiecezji gnieźnieńskiej seminarium duchowne. W 1597 roku powstała idea założenia uczelni w Gnieźnie, w którym arcybiskup Karnkowski zauważył brak kleryków pomagających w katedrze przy nabożeństwach. przebywając w Gnieźnie z racji odbywającej się tu tzw. W związku z tym Prymas postanowił powołać do życia seminarium duchowne. W efekcie pierwszy akt fundacyjny miał miejsce 12 VIII 1598 roku. To był pierwszy krok ku utworzeniu seminarium duchownego w Gnieźnie. Dzięki arcybiskupowi zyskało ono wstępne uposażenie seminarium. Pomysł poszerzenia go o bogate probostwo kanoników regularnych Grobu Chrystusowego w Gnieźnie uzyskało akceptację i zgodę króla Zygmunta III w dniu 26 II 1600 roku uzyskał zgodę królewską. Zamiar ten zniweczyły zabiegi zakonu w Rzymie.

Założone zostało w Gnieźnie 26 XI 1602 Miało w nim kształcić się dwunastu wychowanków. Nadzór nad seminarium sprawowała kapituła katedralna, natomiast kierownictwo należało do księży diecezjalnych. W czasie pożaru, który wybuchł 28 IV 1613 w Gnieźnie podczas jarmarku pożar dosięgnął także drewnianych zabudowań seminarium. Była to czas upadku tej inwestycji, spowodowany także tzw. "potopem szwedzkim" i trwał prawie sześćdziesiąt lat. W latach 1801, 1822 i 1835, w czasie zaborów, rząd pruski próbował zlikwidować seminarium. W czasie II wojny seminarium było nieczynne a w jego gmachu zorganizowano szkołę niemieckiej policji. Nowy okres w dziejach uczelni nastąpił w 1953 roku, kiedy rozdzielono seminarium gnieźnieńskie od poznańskiego. Odtąd w Gnieźnie istnieją pełne sześcioletnie studia filozoficzno - teologiczne. W 1990 seminarium znacznie rozbudowano - powstał nowy budynek uczelni. Gmach seminarium został wpisany do rejestru zabytków 21 listopada 1968 roku.